“Mijn eigen levensweg is het enige dat ik echt het mijne kan noemen. En in mijn werk spelen de paden een belangrijke rol. Wat ik telkens weer wil verbeelden, is een irreëel
landschap.”

“In mijn schilderijen werkte ik al met heftige contrasten tussen licht en donker. Op mijn doeken intensiveerde ik wat ik in de Nederlandse natuur zag. Maar in Portugal zit die heftigheid al direct in de natuur. Sinds ik daar regelmatig kom, is er meer zon in mijn werk  gekomen, meer licht. En kleur. In de lente is het gras felgroen, maar ‘s zomers  verschroeit het door de hete zon naar bruin, geel en uiteindelijk bijna wit. De bomen worden juist donkerder. In mijn schilderijen komen die kleuren terug.”

Ingrid Simons groeide op in Valkenswaard. Dat ze een atelier heeft in het dorp van haar jeugd vindt ze heerlijk. “Als kind wandelde ik vaak door de bossen. Ook in het donker. Het dubbelzinnige van de nacht vond ik prachtig; het is eng, maar het is óók mooi, vooral bij volle maan, hoe die weerspiegelt op de kleine meren. Je hoort en ruikt ook meer in het donker; je zintuigen zijn dan heel scherp.”
Ze wandelt nog steeds graag in de bossen, en nog steeds schildert ze die meren en bomen en het maanlicht.

Citaten uit: “Steeds terug naar de bossen van toen” door Anneke van Wolfswinkel / Eindhovens Dagblad