De uiterlijke verschijningsvorm van mijn werk wortelt in het verleden en de oude kunst.

Ik gebruik een beeldtaal die raakt aan rariteitenkabinetten, verzamelingen, wetenschappelijk, religieus, anatomisch. Deze verzamelingen hebben voor mij te maken met een poging om verklaringen te geven voor mysterieuze verschijnselen, waarom is er leven en waar komen wij vandaan? Ze tonen het afwijkende om het normale te bevestigen, ze rubriceren het rare, het zeldzame, om de wetenschappelijke orde in stand te houden, ze verheffen het bovennatuurlijke om de grillen van de natuur in te dammen. Ze suggereren orde en zekerheid. Tegelijkertijd waarschuwen ze voor de chaos die ontstaat zodra we de voorgestelde orde loslaten. Ze bevatten beelden die zowel bang maken als de angst bezweren, een fraaie ambivalentie.

De link tussen mystiek en wetenschap en de mens die zichzelf vragen stelt, is een onuitputtelijke bron van inspiratie voor mij.

Ik heb een voorliefde voor alles in die verzamelingen wat met de klassieke vanitas thematiek te maken heeft.

De aanwezigheid en de zekerheid van de dood maakt het nu en hier de moeite waard om te leven. Er zijn in het verleden veel fraaie uitingen te vinden die zich daarmee bezighouden. Een soort Memento Mori, gedenk te sterven. De manier waarop men uit hout en ivoor kleine kopjes sneed in voorbije eeuwen, soms een halve schedel met daaraan een helft die nog leeft, of een ziek uitziende helft, de zogeheten Wendekopf en de kleine dansende skeletjes, Tödlein, spreken mij erg aan. Er spreekt een ontzag uit voor de dood maar ook een levenslust en verlangen.

Ook de anatomie van mens en dier door de eeuwen heen is een bron van inspiratie.

Het zoeken in de anatomie om verklaringen te vinden voor het leven, het is rauw en confronterend.

Ik vertaal deze thematiek naar de huidige tijd en probeer te zoeken naar vormen waarop het een aantrekkelijk beeld oplevert dat niet perse een aantrekkelijk onderwerp heeft. Het onthullen van onderliggende lagen en daarmee proberen te achterhalen wat de diepere betekenis zou kunnen zijn van leven. Ik ben ervan overtuigd dat voor de hedendaagse mens de vragen uit vroeger tijden nog altijd actueel zijn.

We leven nu in een wereld die veel mooie maar ook erg moeilijke kanten heeft. Mensen neigen naar mystiek en rituelen in deze tijd waarin alles op het internet te vinden is en er wetenschappelijk enorme stappen gezet worden. Die emotionele kortsluiting, daar gaan mijn beelden over.

Over de spanning tussen schuld en onschuld, macht en onmacht, leven en dood. Over onze pogingen om pool en tegenpool helder van elkaar te scheiden terwijl bijna alles geboren wordt uit nieuwsgierigheid, onhandigheid, toeval en misverstand.

De uitdrukking van het materiaal dat ik gebruik verlokt de kijker en zuigt de ogen aan, men kan zich moeilijk afwenden.

Veel reacties op het werk zijn niet direct positief omdat veel mensen het werk erg confronterend vinden, toch wordt het ook vaak goed gewaardeerd omdat er zeker ook een factor van ontroering in zit, het laat eigenlijk niemand onberoerd.