Toon Laurense (1958) is een schilder die het geheim van de verf eer aandoet.
Ieder schilderij dat hij maakt biedt opnieuw inzicht in waartoe de verbeelding met verf in staat is. Hij doet dat door in de verf te duiken en door de verf te omarmen, het is een directe wisselwerking met de materie: de mens en de verf.

Het schilderij als een rommelige architectuur waarbinnen geologische bewegingen van gestolde verfstromen samen reliëfs vormen die over het doek golven en een emotionele gelaagdheid laten zien, sliertjes en spetters die voor een kosmisch gevoel zorgen. Tesamen als een onnavolgbaar systeem, intuïtief, van binnen uit gegroeid tot een explosie van kleur en vorm, een soort ‘big bang’ van een nieuwe wereld. Als in een dans van vloeiendheid beweegt de verf over het doek, zoekend naar houvast, waarbij kleuren in en over elkaar vloeien om in samenwerking en samenspraak de open ruimte te omschrijven en het aardse met het hogere te verbinden in een harmonisch samenspel. Het individuele moment gaat op in het grotere geheel. Alles is uiteindelijk met alles verbonden.

Hij gebruikt zijn schilderijen om zo de afstand tot de wereld te overbruggen in een poging om onze plek in het grote geheel te duiden. Met de nadruk op het ongrijpbare. Kleuren worden bakens waarlangs je je blik kunt laten glijden. Iedere vorm van dwang ontbreekt echter en het stelt de beschouwer in staat om iedere keer weer een andere weg in te slaan en het werk op een nieuwe manier te benaderen. Zo ontstaat er een eigen universum in vormen en kleuren, een abstracte hogere werkelijkheid, waarin de beschouwer het gevoel van richting mag verliezen en zich vrij kan bewegen. Het wordt een zoektocht naar grotere levensvragen, een weg die op talloze manieren kan worden bewandeld en herontdekt, en die niet per se ergens naar toe hoeft te leiden. Het moment wordt eeuwigheid en omgekeerd.