Wie een boek leest, maakt automatisch beelden in zijn hoofd. Maar werkt het ook andersom? Kunnen beelden ook een verhaal opwekken? Wim Claessen denkt van wel. Claessen schildert landschappen¸ dat wil zeggen hij schildert, grote, kale vlaktes, polders en weide uitzichten over het water. Verder is er vooral leegte, een oneindig lijkende ruimte waar je als kijker naar binnengezogen wordt. Een huisje of enkel bootje is vaak het enige waaraan je je kunt vastklampen. En altijd is daar dat licht, een mystieke, onheilspellende en soms dreigende gloed aan de hemel. Zijn inspiratie haalt hij uit foto's en die kunnen overal vandaan komen.

Voor Claessen is het landschap vooral een voertuig voor een verhaal. maar waar gaat dat verhaal precies over? Eigenlijk praat ik nooit zoveel over mijn schilderijen. Hoe meer ik vertel, hoe eerder mensen met mijn ogen kijken. Ik wil dat ze zelf kijken en er hun eigen verhaal bij maken. Mijn schilderijen brengen mensen in bepaalde stemming, het haalt herinneringen bij ze naar boven, maar die zijn natuurlijk voor iedereen anders.

In die zin zou je Claessens doeken decorstukken voor het gevoel kunnen noemen. Maar hoe roep je herinneringen op van een onbekende kijker? Ik zoek altijd naar de balans tussen vervreemding en herkenning. Natuurlijk gebruik ik daarbij ook beelden uit mijn eigen verleden. Die draag ik met me mee en ze komen, vaak onbewust, in het schilderij terug. Maar ik breng ze wel terug tot kleine aanwijzingen. Specifieke details vermijd ik, dat leidt alleen maar af. En voor de kijker zijn die kleine aanwijzingen vaak net voldoende om een persoonlijke gebeurtenis op te roepen.

Stukjes uit een tekst geschreven door Esther Darley